Vorige maand is mijn moeder overleden. De afgelopen weken ben ik door een aaneenschakeling van heftige gebeurtenissen en een wirwar van emoties gegaan. Ik heb veel steun gekregen. Van mijn naasten, maar ook uit onverwachte hoeken van mensen die ik nauwelijks zie of spreek. Wat ik bijzonder vond in mijn contact met anderen was dat ik overal maskers af zag vallen. De filters gingen overboord. Bij mij, maar ook bij de mensen die naar me uitreikten. Of het nu met rake woorden, doorvoelde knuffels of gedeelde tranen was: al mijn interacties met anderen voelden echter.

Rouw delen is een bijzonder iets. Onuitgesproken verwachtingen, belemmerende gedachten, scripts die echt contact vaak in de weg zitten; het blijkt opeens niet meer belangrijk. Wat telt is wat je deelt met elkaar: herinneringen, verhalen, de veelheid aan emoties van het moment. Als iets me overeind heeft gehouden, dan is het hoe intens verbonden ik me heb gevoeld met al die verschillende mensen. Op de uitvaart eerden we het leven van mijn moeder en wie ze voor anderen was, in al haar facetten. Maar door radicaal ruimte te geven aan onze emoties, eerden we ook onze eigen én elkaars menselijkheid. Gelaagd, vaak tegenstrijdig en rommelig, altijd uniek.

Het woord radicaal gebruik ik niet toevallig. Het verlies van een dierbare is een heftige gebeurtenis. Iedereen snapt wat dat met een mens kan doen. Als ik aan iemand vertel dat mijn moeder onlangs is overleden, dan is de reactie haast automatisch en direct voelbaar: ruimte voor al mijn emoties, erkenning voor mijn volledige menselijkheid.

Vorige maand deed ik met Samaa mee aan de workshop De Kracht van het Verschil van Bureau Vie. We leerden om in een groep te werken met 19 verschillende diversiteitskaarten, waarbij elke kaart staat voor een deel van je identiteit. Kruislings kwamen ze voorbij: gender, klasse, etniciteit, gezinspositie, leerstijl, seksuele gerichtheid, familiegeschiedenis, relationele status, bij iedereen anders aanwezig en op onverwachte manieren met elkaar verbonden. We deelden persoonlijke verhalen met elkaar. Verhalen die doorvoeld waren, verdrietig, groots, soms onwennig, krachtig, grappig, herkenbaar, verrassend en inspirerend. Maar boven alles: verhalen die gelaagd waren en aan de buitenkant niet zichtbaar.

Wat me nog het meest is bijgebleven, naast alle mooie mensen die ik heb mogen ontmoeten, was deze les: diversiteit begint bij jezelf.

Op onze site staat sinds kort een aangescherpte missie. We werken aan een eerlijker speelveld waarop iedereen zichzelf kan zijn. Dat is geen toeval.

Vandaag hebben we veel te vertellen, dus ik hou de inleiding kort.

Eerlijk gezegd komt dat ook wel goed uit, want ik zit hier nu aan de eettafel met mijn kinderen thuis. Ik vind het fijn om het inleidende stukje als laatste te schrijven, in de hoop zo alles aan elkaar te knopen. Iets te beschrijven dat nu leeft: in mij, binnen Hiro, in de samenleving. Maar wat nu vooral in mij leeft is het enthousiaste lawaai en gestuiter van drie energieke en inmiddels ook hongerige kinderen van 8, 6 en 3. Dat maakt het ontrafelen van mijn gedachten tot rake volzinnen net zo onmogelijk als het klinkt, dus let's-a-go! (Mario Kart was even mijn redding.)

B-corp: op weg naar een betere Hiro

Ik weet niet hoe het jullie in 2021 is vergaan, het zal voor iedereen op een andere manier een bewogen jaar zijn geweest. Als de laatste tijd één woord steeds terugkomt in de gesprekken die we met elkaar hebben, dan is het wel moe. En ook: rust.

Wij gaan nu twee weken niets doen. Even geen werk, onze hoofden leeg maken en proberen om ondanks de huidige situatie er iets gezelligs van te maken rond de feestdagen. Een voorrecht. En tegelijkertijd precies wat we nodig hebben. We wensen iedereen toe dat we een beetje extra op elkaar mogen leunen.

De vorige keer schreven we over onze missie: mensen helpen aan een eerlijkere kans in een wereld die vaak niet voor hen is ontworpen. We hebben daar mooie reacties op gekregen. De inspirerende gesprekken die daaruit ontstonden deden ons goed. Met steeds opnieuw het besef: als je echt naar elkaar luistert, dan is het helemaal niet zo moeilijk om een ander te begrijpen.

Huh, post van Hiro? Ja. We willen namelijk iets belangrijks vertellen.

Maar eerst dit: je ontvangt deze mail omdat we je persoonlijk kennen en/of omdat we in het verleden met je hebben samengewerkt. We hebben de maillijst naar eer en geweten opgesteld en zouden jullie maximaal zes keer per jaar op de hoogte willen houden van waar we mee bezig zijn.