Vorige maand is mijn moeder overleden. De afgelopen weken ben ik door een aaneenschakeling van heftige gebeurtenissen en een wirwar van emoties gegaan. Ik heb veel steun gekregen. Van mijn naasten, maar ook uit onverwachte hoeken van mensen die ik nauwelijks zie of spreek. Wat ik bijzonder vond in mijn contact met anderen was dat ik overal maskers af zag vallen. De filters gingen overboord. Bij mij, maar ook bij de mensen die naar me uitreikten. Of het nu met rake woorden, doorvoelde knuffels of gedeelde tranen was: al mijn interacties met anderen voelden echter.

Rouw delen is een bijzonder iets. Onuitgesproken verwachtingen, belemmerende gedachten, scripts die echt contact vaak in de weg zitten; het blijkt opeens niet meer belangrijk. Wat telt is wat je deelt met elkaar: herinneringen, verhalen, de veelheid aan emoties van het moment. Als iets me overeind heeft gehouden, dan is het hoe intens verbonden ik me heb gevoeld met al die verschillende mensen. Op de uitvaart eerden we het leven van mijn moeder en wie ze voor anderen was, in al haar facetten. Maar door radicaal ruimte te geven aan onze emoties, eerden we ook onze eigen én elkaars menselijkheid. Gelaagd, vaak tegenstrijdig en rommelig, altijd uniek.

Het woord radicaal gebruik ik niet toevallig. Het verlies van een dierbare is een heftige gebeurtenis. Iedereen snapt wat dat met een mens kan doen. Als ik aan iemand vertel dat mijn moeder onlangs is overleden, dan is de reactie haast automatisch en direct voelbaar: ruimte voor al mijn emoties, erkenning voor mijn volledige menselijkheid.

Ik zou willen dat we dat vaker doen en dat het minder voorwaardelijk is. Dat een ander in diens menselijkheid zien niet afhangt van hoe dicht iemand bij je staat, of je zelf emoties herkent of dat je je kunt inbeelden hoe iets voor een ander is.

Ik heb veel mensen lief. Als ik je toelaat tot mijn intieme cirkels, dan doe ik dat omdat ik je een warm hart toedraag. Maar ik hoef je niet leuk te vinden om je menselijkheid te zien. Of, zoals ik laatst bij Juniper Cameryn las: "Love and friendship should be the cherry on top of solidarity, not the condition."

Inclusieve AI

Op ons blog schreef ik laatst over het wonderlijke feit dat Hiro en AI eigenlijk altijd met elkaar verbonden zijn geweest, maar dat we daar in ons dagelijks werk niet veel mee deden. Dat is veranderd.

Achter de schermen zijn Samaa en Rosa de afgelopen periode bezig geweest met wat we inclusieve AI zijn gaan noemen. De komende tijd zullen we met regelmaat schrijven over wat we daar precies onder verstaan, waarom we het belangrijk vinden, wat we er mee proberen te bereiken en vooral ook hoe.

Rosa trapt af met Nu is het inclusief, haar eerste stap richting inclusieve AI. Ze schrijft over mensen als meer zien dan de hokjes waar we ze in plaatsen, hoe technologie een afspiegeling is van de samenleving en vraagt zich af bij wie de verantwoordelijkheid van een algoritme eigenlijk ligt.

Ik heb het proces van Rosa’s eerste blogpost van dichtbij meegemaakt en vind het mooi om te zien hoe persoonlijk haar verhaal is geworden. We krijgen als het ware een kijkje in de manier waarop ze denkt, een manier waar ik mezelf overigens in herken.

Nu is het inclusief kun je lezen op ons blog.

Nieuwe Hiro’s en rollen

Er gebeurt veel in onze teamsamenstelling en de invulling die we daar aan geven.

Vorige maand is Mara bij ons begonnen. Zij volgt nu het opleidingsprogramma dat Pim heeft opgezet voor ontwikkelaars. Charlotte is de eerste Hiro die dit programma onlangs heeft afgerond.

Daarnaast is Karen inmiddels klaar met haar traineeship en is ze in september begonnen met haar master AI. Tijdens haar traineeship kwam ze er achter hoe leuk ze het vindt om concrete oplossingen te bedenken voor het in stand houden en verbeteren van onze interne werkcultuur. Voor iedereen fijn, want ze combineert haar studie nu met haar werk bij Hiro in de rol van medewerker People Operations.

En soms moet je helaas ook afscheid nemen. Onlangs hebben we tijdens een fijn samenzijn bij Silk Road (aanrader!) Mariët uitgezwaaid. We zullen haar enthousiasme en andersom-denken missen en wensen haar alle goeds voor de toekomst.

Ruimte voor projecten

We hebben de komende periode nog volop ruimte voor nieuwe projecten. Zoek je een (sparring)partner voor je volgende designklus, developmentopdracht, of innovatietraject? Neem dan contact op met Samaa of Niels.

Bonuspunten als je op zoek bent naar een oplossing die (kansen)ongelijkheid verkleint! En mocht je twijfelen of het past, laat vooral van je horen. We denken graag met je mee.

Dan nog dit

• 🎙️ De studio waar Michiel en ik onze eigen podcast Plaatjesmakers opnemen en waar we vorig jaar Hier is het gebeurd voor WBOOKS hebben geproduceerd, is nu ook voor anderen te huur. Je kunt nu dus je eigen podcast opnemen in het souterrain van ons kantoor in Utrecht. Gezelligheid en lekkere koffie of thee gegarandeerd. Meer informatie vind je op onze website.

• 🍉 Vorige maand waren Samaa en Rosa op de World AI Summit in Amsterdam. Ze deden mee met de AI for Good challenge van Fruitpunch AI, waar ze na een korte brainstorm een idee mochten pitchen voor een maatschappelijk probleem. De pitch van hun groep was AI for Suicide prevention, door signalen vroeg te detecteren in online gedrag en interacties.

• 📚 Momenteel lezen we: Ethical Machines, While the Earth Sleeps We Travel, Purposeful, The Black Experience in Design en Jongeren en het zorgen voor hun morgen

• 💗 Toen ik die laatste inspiratiebundel vorige maand tegenkwam, stuitte ik op een indrukwekkende spoken word van Amara van der Elst. Misschien ken je haar van haar voordracht tijdens de Nationale Herdenking in 2021. Ik zag haar zelf laatst in de documentaire Indisch Zwijgen. Mochten de ongemakkelijke blikken uit de zaal je afleiden, dan raad ik je aan verder te kijken. En vooral: te blijven luisteren. De spoken word heet Drie kleine vogels.

Ik wens iedereen wat extra nieuwsgierigheid toe.

Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.

Liefs,

Dean